Ma Maison Michela Moran istnieje od dobrych kilku lat, ale nigdy wcześniej jej nie odwiedziłem. I to mimo, że do podwarszawskich Lasek, gdzie mieści się restauracja, mam ok. 12 kilometrów – tyle samo co do Hub.Praga.

W ten weekend miałem wielką ochotę pójść na kolację do miejsca, w którym jeszcze nie byłem, absolutnie nie finediningowego, komfortowego, odprężającego, ale oczywiście ze smaczną kuchnią. Trudno o lepszą okazję, by nadrobić zaległości związane z Michelem Moran.

Ma Maison mieści się w otoczonej wysokimi drzewami, pięknej willi. Od samego początku nie mamy poczucia, że wchodzimy do restauracji, tylko do kogoś do domu. Zresztą “Ma Maison” oznacza właśnie “Mój dom”.

Zdjęcie: Ma Maison

Po przekroczeniu progu uczucie to nie mija, a wręcz jest jeszcze silniejsze. W środku rozbrajająco przytulna atmosfera. Są oczywiście stoły, przy nich siedzą goście, formalnie to przecież restauracja, ale taka u kogoś w domu. Nasze miejsca znajdują się w pokoju (nie wypada napisać “w sali”) na piętrze, który wydaje mi się nawet jeszcze bardziej przytulny, niż ten przy wejściu.

Jest gwarno. Przy stołach siedzą dwie rodziny, z czego jedna spotkała się z okazji urodzin, jednak ich głośne rozmowy i śmiechy nie są nawet trochę uciążliwie. Powiem więcej, one potęgują domowy klimat.  

Nie pamiętam, kiedy poczułem się w restauracji tak szybko zrelaksowany. 

Do pokoju co chwilę wchodzi Michel Moran, rozmawia z gośćmi, śmieje się, zaczepia, żartuje, przytula. Bije od niego ciepło i bezgraniczna serdeczność. Relaks wchodzi na poziom, który do tej pory zapewniały albo wizyty w spa albo wyjazdy na wakacje do Francji, Hiszpanii, czy Włoch, kiedy to siedząc przy plaży, jedząc ostrygi, tapasy i pijąc musiaka lub drinka można nieprzerwanie chłonąć klimat miejsca. 

Czas coś zamówić 🙂 

Na przystawki wybieramy ostrygi – nie ma ich w karcie, ale tego dnia są dostępne – a także foie gras na grzance, pieczoną cielęcinę z sosem tuńczykowym, ravioli z langustynką i sosem ze skorupiaków oraz ślimaki w maśle. 

Każda z nich jest szczera – bardzo lubię używać tego określenia w stosunku do dobrego jedzenie – niczego nie udaje. Plastry cielęciny są pyszne, miękkie, soczyste, a do tego kapary i ten sos na bazie tuńczyka. Mógłbym je jeść i jeść. Są niczym magiczne wspomnienia obiadu u babci. Grzanka, na której podana została foie gra jest przesączona masłem. Może jest go trochę za dużo, zwłaszcza, że foie sama w sobie składa się głównie z tłuszczu, ale w Ma Maison nie ma to znaczenia. Czy narzekaliśmy kiedyś, gdy do pierogów podczas rodzinnego obiadu, dostaliśmy trochę za dużo okrasy? No właśnie. 

Justyna mówi, że ślimaki pieczone w maśle są fenomenalne i lepsze niż te, które jedliśmy w Nicei. Przekazuję Wam jej opinię, bo sam nie jestem jakimś wielkim miłośnikiem ślimaków. Nie robią po prostu na mnie nigdy wrażenia, a nie chciałbym wyjść na osobę, która zamówiła danie, którego nie lubi i które z tego powodu krytykuje 😉 Dlatego jeszcze raz – ślimaki są fenomenalne 🙂 

W ravioli z langustynką w środku może troszkę dosoliłbym langustynkę, ale ciasto czy bisque są bezbłędne. Sosu ze skorupiaków jest na szczęście tak dużo, że po zjedzeniu ravioli mogę sięgnąć jeszcze po mięciutką bułeczkę i wyczyścić pozostałości z talerza. W określeniu “na szczęście” nic nie jest przypadkowe, bo wszystkie przystawki wywołują kolejne fale szczęścia. Są jak Michel Moran – uśmiechają się, otulają, cieszą serce. 

Co wybrać na danie główne? Wbrew wcześniejszym założeniom, aby zamówić tylko jedno i podzielić się nim, zdecydowaliśmy się zerwać z planem. Szalę przeważyło dostępne tego dnia linguine w sosie maślanym z truflami. Oprócz niego zamówiliśmy jeszcze pierś z kaczki.

I tak jak przystawki bardzo mi smakowały, tak dania główne… były jeszcze lepsze! Makaron okazał się być po prostu perfekcyjny z idealną ilością masła i trufli. Nie za dużo, nie za mało. Kremowy, pełny smaku, maślany, rozpieszczający.

Pierś z kaczki – chyba najlepszy test dla restauracji – była zrobiona w punkt! Miękka, z pyszną skórką i z idealnym poziomem wysmażenia. Do tej piersi z kaczki podana została chrupiąca polenta. O tak! O tak! No dobrze, idealny poziom wysmażenia miał duży kawałek piersi, ale na talerzu znajdował się jeszcze jeden, mniejszy. On był już trochę “wątróbkowy”, nadal miękki, ale jednak przeciągnięty. Mogłoby go w ogóle nie być. Zapomnijmy o nim.

W tym szale radości rozsądek schował się gdzieś w kącie przepełnionego żołądka i pozwolił, by do głosu doszło Łakomstwo otwierające drugi żołądek – ten na desery. 

One też były przepyszne! Biszkopt migdałowy z kremem kasztanowym – wilgotny z idealnym balansem słodyczy. Tarta pomarańczowa nie odstawała mu nawet na milimetr. Każdy z tych deserów zjadłbym jeszcze raz. I na pewno będę miał okazję, bo do Ma Maison wrócimy już w czerwcu. W kalendarzu zapisałem tę datę jako “Wakacje u Michela Moran”, ponieważ u niego w domu, o przepraszam w Ma Maison, czułem się jak na wakacjach.  

Jakie to jest cudowne miejsce. 

Ma Maison jest jak Michel Moran (a przynajmniej jak moje wyobrażenie o Szefie, bo osobiście nie poznałem go tak dobrze) – serdeczne, uśmiechnięte, domowe, takie do wyściskania. Tu nie ma znaczenia, czy wino zostało polane idealnie równo, czy masła nie jest trochę za dużo, do Ma Maison przychodzimy się zrelaksować. Zrelaksować atmosferą i jedzeniem. 

Uwielbiam!

PS. No dobrze, był jeden smutny moment podczas kolacji. Gdy okazało się, że tego dnia w menu nie było grasicy. Mam nadzieję, że ten niewybaczalny błąd zostanie szybko naprawiony 😉

Adres: Ma Maison Michel Moran, ul. Poznańska 2, Laski
https://www.mamaisonrestaurant.pl/